Een verpleegkundige aan het woord

Het is misschien cliché, maar een job als zorg- of verpleegkundige blijft een soort roeping. Die drive en goesting is heel belangrijk, anders houd je het moeilijk vol. Ik zorg ondertussen 21 jaar, nog steeds met hart en ziel, en zet me heel bewust in voor ouderen met dementie.

Dat is niet altijd makkelijk, want onze bewoners zijn vaak onvoorspelbaar. De ene dag goedgezind en vrolijk, de andere dag verbaal agressief. Maar het geeft me veel voldoening om zelfs op moeilijke dagen iets voor onze mensen te kunnen betekenen. Dat zijn vaak heel kleine dingen. Nabij zijn, een hand vasthouden, een arm over hun schouder leggen. Op zo’n moment hebben ze nood aan een vertrouwd gezicht en probeer ik hen de rust te bieden die ze dan nodig hebben.

Ik specialiseerde me ook in palliatieve zorg. Onze bewoners kunnen zelf vaak niet aangeven hoe ze hun levenseinde zien, dus dan gaan we in dialoog met de familie. Ik vind het enorm belangrijk dat er op een menswaardige manier afscheid kan genomen worden. Als ik na die moeilijke momenten dankbaarheid voel bij de familie, dan voel ik dat we het verschil hebben kunnen maken.

Het moeilijkste aan mijn job? Dat is toch wel de hoge werkdruk. We missen handen op de werkvloer, dat maakt dat mijn dagen enorm hectisch kunnen zijn. Medicatie geven, huisarts ontvangen, wondverzorging, eten geven, bewoners op het toilet helpen, administratie, consultaties regelen, contact met de familie, … voor ik het weet zit mijn werkdag erop.

Op zo’n dagen vind ik het jammer dat ik er geen 1 op 1 momentjes tussen gekregen heb, eens een kaartje leggen of een goeie scheerbeurt. Maar dan voel ik de dankbaarheid bij bewoners en weet ik dat ik er toch voor hen geweest ben. Want vergis je niet, ze lijken misschien ver weg, maar ze voelen heel goed wie er aan hun bed staat.